මගේ පුංචි රෝස මල

තවත් මලකට කෙසේ පියඹන්නද
වසා සිටි මලේ රොන් සුවඳ අමතක කොට,
වසා සිටියත්, රොන් රසය වින්දත් කාලයක් පුරාවට
ලොවට හොරෙන්,

හැර යන විට සෝ සුසුම් මැද
බලා අන් බඹරෙකු රොන් උරනවා
තැවෙමි ගිනිගෙන දැවෙන හැදින් යුතුව

කටු ඉත්තක් මතින් පැමිණියෙමි
එමල සිපගනු පිණිස
නමුදු සිපගන්නට වරම් නොලැබුවෙමි
එමල පිපෙනවා දැක දැක

දනිමි මා එනතුරු ඔබ බලා සිටින බව
දුටිමි පෙති විහිද පිපුණු අපුරුව
දැනුනි ඔබ වෙතින් හමු ඒ රොන් සුවඳ
සිහිකරමි පෙමින් වේලි සිටි ඒ සොඳුරු අතීතය

කාලය ගතවේවි නොසිතු තරම් සෙමින්
සොයමු පැනයට ආදරණීය පිළිතුරක්
කවදා හෝ ලැබේවි ඒ පිළිතුර
කවදාද එන්නේ ඒ සොඳුරු දවස

ජීවිතය ගෙවේවි අඩුවක් ඇතිව
ඒ නම්,
සැමදා මා පැතූ ඔබේ නිර්මල ආදරයයි

තාත්තා

ජීවිතයේ අපුරුම සතියක කාලයක් සිහියට නැගුනු නිසා මේ කතාව ලියන්න සිතුවෙමි. කතා නායකයා විමලදාස මාමායි. සරලවම කියනවනම් උගත්, බුද්ධිමත්, පරිණත, එනමුත් සරල මනුස්සයෙකි. පෝය දවසක පන්සලේ දී මම අහපු ප්‍රශ්නයකට විමලදාස මාමා දීපු උත්තරයක් මට අද වගේ මතකයි.

“මිනිස්සු කියන ජාතියට නම් සැනසීමක් ඇත්තෙම නෑ පුතේ, හැමතිස්සෙම දුවනවා, දුවනවා, දුවනවා. සාපේක්ෂව ගත්තම කොච්චර හොඳ තැනක හිටියත් එකත් මදි. ඔය වෙලාවට හිතෙනවා බුදුහාමුදුරුවෝ කියල තියන දේ කොච්චර ඇත්තද කියල.  මමත් දැන් ජීවිතේ ගොඩක් කල් ගෙවල ඉවරයි. ඒත් මමත් තාම දුවනවා. කොච්චර දිව්වත් අපිට එපා වෙන්නේ නැති එකනේ පුදුමෙ. ඔය දිවිල්ල නවතින්නේ ඉතින් අපි මැරිච්චි දවසට තමා. පුතා අහපු දේට උත්තරේ ඔතන ඇති කියල මම හිතනවා”.

ඉතින් විමලදාස මාමගේ කතාව මෙසේ විය යුතු යැයි මම සිතමි.

“මේ ඇහුනද? යමුද ලිඳෙන් වතුර ටිකක් නාගන්න?”

“ආයේ අහවල් දේකට මහන්සි වෙනවද? දැන් ඉස්සර වගේ නෙමෙයි, නාල ඉවරවෙනකොට හැති”

“ඒ උනාට ලිඳෙන් ඇඟට වතුර ටිකක් වැටෙනකොට දැනෙන සනීපෙ. අනික මේ දවස්වල රස්නෙත් වැඩි”

“ඉතින් කරාමෙත් එන්නේ ලිඳේ වතුරමනේ”

මම කියන දේ හොඳින් යට වැටහුනත් මගේ ආදර බිරිඳ මෙසේ මාත් සමග මෙසේ පවසන්නේ  හිස් දෙබසකට මුල පිරීමටයි. වයසක අපි දෙන්නට කතාකරන්න දෙයක් තියෙන්නත් එපැයි.

"ඔහේ මම කියන එක අහල යමුකෝ ඩිංගක්, දෙන්නම ගිහින් නාගෙන එමු".

වත්තේ පහල කෙලවරට වෙන්න තියන ලිඳෙන් නාගත් විට දැනෙන සනීපය අපි දෙදෙනාම හොඳින් දන්නෙමු.

ලිඳේ ගල්පදිය ගාව ඉන්දගත්තෙමි. ඇය පළමු වතුර පනිට්ටුව සීරුවෙන් මගේ ඇඟට වත්කලාය. සියක් දහසක් මතකයන් සිහියට නැගෙන්නට විය.

"ලොකු පුතේ චුටි නංගිගේ සබන් ගාන්න. පොඩි පුතා, මෙන්න මෙහාට එනවා ඔය කැලෑව අස්සේ රිංගන්නේ නැතුව. සර්පයොත් ඇති. ආ, තව වතුර පනිට්ටු දෙකක් දාගෙන සබන් ගාගන්න".

ඇය දෙස බැලුවෙමි. ඇය දියරෙද්ද පටලවාගෙන අවසානය.

“ඔහෙත් මෙතනිනං ඉඳගත්තනං” මම කීවෙමි.

“අප්පෝ සීතලයි තාත්තේ” ඒ ඇයයි.

ඇයත් දරුවෙක් මෙන් හැසිරෙන්නීය. මට තාත්තා කියයි. මමත් වෙලාවකට අම්මා කියා අමතමි. ඔව්, වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම ඇය සැබෑ මවකි. මට දරුවන් පස් දෙනෙකි. කොල්ලෝ තුන් දෙනෙකුත් කෙල්ලෝ දෙන්නේකුත්ය. කෙල්ලෝ දෙදෙනා බාලයෝය. පස්දෙනාම අද මගේ ගෙදර නැත. උන් උන්ගේ කූඩු හදාගෙන ගිහින්ය. තනිවම ආඩම්බරවෙමි. පස්දෙනාම දක්ෂයෝය. හොඳට ඉගෙනගත්හ. මමත් ඇයත් ගුරුවරුන් වීම එයට හේතු වන්නට ඇති. උන් සියලු දෙනාම මටත් අම්මාටත් හොඳින් සලකති.

"ආ සබන් ගාගත්තනං"

පියවි ලෝකයට පැමිණියෙමි. සබන් කෑල්ල මගේ අතට දී ඇය නාන්නට වූවාය. ඉස්සර දරුවන් පස්දෙනාම මෙතනට ගෙනවිත් නාවන්නෙමි. සියලු දෙනාවම නෑවුවාට පසු මමද නාගන්නෙමි. උන්ගේ කර දඬු උස වෙද්දී සියලු දෙන එකට නෑම ක්‍රමයෙන් මගහැරෙන ලදී. නිසි කල පැමිණෙද්දී ඔවුහු විවාහ වුහ. පළමුව ලොකු පුතාත්, පිලිවෙලින් අනෙත් අයත් විවාහ වුහ. කාලයේ අවශ්‍යතා අනුව රැකියා සඳහා නගරයට පිටත්වූහ. සියලු දෙනාම තම තමන්ගේම වාසස්ථාන කරා ගියහ. ඇයත් මමත් තනි වුනෙමු.

දරුවෝ සියලුම දෙන අම්මාත් තාත්තත් උන්ගේ ගෙවල්වලට ගෙන්නගන්න කැමැත්තෝය. අනේ, ඇගේත් මගේත් අප්‍රමාණ වෙහෙසකින් කැපවීමකින් හදාගත්තු ගෙදර අමතක කරලා කොහොම එන්නද පුතේ.

හැම මසකටම වරක් පස්දෙනාගෙන් කාගේ හෝ ගෙදරකට යන්නෙමු. දවස් දෙක තුනක් නැවතී ඉන්න විට ගෙදර හදන්න තේක්ක කඳන් කරේ තියාගෙන ආපු හැටි, බාසුන්නහෙලා එක්ක හරි හරියට සිමෙන්ති අනපු හැටි, ගෙදර හදල අහවර වෙනකල්  කටු මැටි ගෙදරක ජීවත් වෙච්චි හැටි එක කාමරේක හැමෝම ගුලි වෙලා නිදාගත්තා හැටි මතකෙට එයි. ඉතිං තවත් මෙහෙ ඉන්නට බැරිය. ඇයත් සමග ආපසු ගෙදර එන්නෙමි. නැවත මසකට පමණ පසු දරුවන්ගේ බල කිරීමට  උන්ගේ නිවෙස්වලට යමි.

"ඔහේ නාගෙන අහවරද?" මම ඇයගෙන් ඇසුවෙමි.

"ඔව්, අපි යමු. ඇඟ හොඳට පිහදගන්න. සීතල හැදෙයි".

ඇයත් කැටුව ගෙදර පැමිණියෙමි.

එක අතකට අනෙක් දෙමවුපියන්ට වඩා අප දෙදෙනා කොතරම් නම් වාසනාවන්තද. මට ආර්ථික අඟ හිඟකම් නැත. හිතට වද දෙන මහලොකු වගකීම් නැත. අප දෙදෙනාගේ විශ්‍රාම වැටුප් ජීවත් වීමට හොඳටම සෑහේ. එහෙත් හිතේ ලොකු අඩුවක් තිබේ.  මගේ දරුවන් අද මගේ ළඟ නැත. ඉස්සර වගේ උන් මගේ ගෙදර තියාගන්න බැරිය. වසරක කාලයක් තුලදී අම්මාටත් මටත් ප්‍රීතිය ගෙනදෙන මාස තුනක් පවතී. එනම් මගේ මුණුබුරන්ට පාසල් නිමඩු ලැබෙන කාලයයි. ගණනින්, එකොලොස් දෙනෙකි. ලබන වසරේදී එය දහතුනක් වනු ඇත.  නිමාඩු කාලයට පොඩි උන් සියල්ලම මහගෙදර පැමිණෙති. එහෙමත් සතුටක්, ඒ කාලයට සිතින් පමණක් නොව ගතින් ද සෞඛ්‍යසම්පන්න වෙමි. උන් එක්ක  හරි හරියට වත්ත පුරා දුව පැන සෙල්ලම් කරමි. අනේ වාසනාවන්.

"මොකෝ තනියම හිනාවෙන්නේ?" ඇයඇසුවාය.

"නිකං, පොඩි උන් මතක් උනා".

"අනේ, මේ සැරෙත් එයිනෙ හැමෝම".

"බඩගිහි හොඳටෝම, කවනවද මට?"

"මොකෝ මේ උදේ ඉඳන් පොඩි දරුවෙක් වගේ?" ඇය ඇසුවාය.

මම සිනාසී ඇයට ටොක්කක් ඇන්නෙමි, රිදුන වගෙයි. ඔලුව අතගෑවෙමි.

උඩ තියන පින්තුරේ ගත්තේ මෙතනින් - http://www.mamohanraj.com/SriLanka/sri3.html
පින්තුරයක් එවල මේ කතාවට මොරාල් දීපු බටු ඇටේට ස්තුතියි.

හුදෙකලාව

“හුදෙකලාවේ තනි වී සිටියම සිහින ආකරේක වැටුනා වාගේ නිමක් නෑ”

සංගීත් විජේසුරිය ප්‍රමුඛ වායෝ සංගීත කණ්ඩායම ගායනා කරන අපි කව්රුද ගීතයෙන් කොටසක්,

හුදෙකලාව කියන දේ නම් සිහින ආකරේක වැටෙන්න අපිට උදවු වෙන හොඳම දේ කියල තමා මට හිතෙන්නේ. ලිපි කිහිපයක්ම ලියන්න හිතේ තියාගෙන හිටියත් ඔය කියන හුදෙකලාව නැතිවුනු නිසා ලියගන්ඩ බැරි උනා.

හුදෙකලා වෙන්න අපි අන් අයගෙන් ඈත් වෙන්න ඕනෙ උනාට සිහින ආකරේක වැටෙන්න නම් හුදෙකලා වෙන්නම ඕනේ නෑ. මහා සෙනගක් මැද්දේ උනත් සිහින ආකාරේට වැටෙන්න පුළුවන්. ඒ කියන්නේ හුදෙකලාවීමයි සිහින ආකරේක වැටීමයි කියන ක්‍රියා දෙක එකිනෙකින් ස්වායක්තයි වගේ. අන්‍යෝන්‍ය වශයෙන් බහිශ්කාරයිත් වගේ. මට පිස්සු වගේ.

බස් එකේ තනි අතෙන් එල්ලිලා යන වෙලාවක, ලෙක්චර් එකක් මැද්දේ, අහ්, ඇයි පාඩම් කරන වෙලාවට වගේ ඕනෙම තැනක ඔය කියන සිහින අකරේක වැටෙන්න පුළුවන්.

ඒ මොනා උනත් පොඩි කාලේ ඉඳන් මම කැමතියි ඔය වැඩේට. ඔලුවට වදදෙන හැම ආතතියකින්ම නිදහස් වෙලා මගේම කියල මනඃකල්පිත ආතල් ලෝකෙක තනියම ගිලෙන්න. හිතන්නේ සතුට දැනෙන දෙයක් ගැන නම් ඒ වෙලාව ගැන කියන්න වචන නෑ. ඒ වෙලාවට ඉතින් බාධක කරදර මොකුත් නෑනේ. අනික අපිව සතුටු කරන, අපිට ඕනෙකරන දේවල් විතරයි අපිව වටකරගෙන ඉන්නෙ. මේක කියවන ගොඩක් දෙනෙකුත් එහෙමයි කියල මම දන්නවා.

තවත් ඉතිං ගැඹුරට හිතනවානම් හුදෙකලාවෙත් ගොඩක් ප්‍රභේද තියනවා. ඒ ගැන කියන්න ගියොත් මේ පොස්ට් එක මාගලක් වේවි. කරන්න වැඩක් නැතුව කාලය ගතකරන වෙලාවක මගේ පෑන් තුඩට ගලාගෙන ආපු අදහස් ටිකක් ලියන්නයි ඔය විස්තරේ කිව්වේ.

                 මනඃකල්පිත සිතුවිලි ගොන්නකට,

ඇරයුම් කරන හුදෙකලාව,

                          තනිකම නම් හැඟුමෙන්,

     සිතත් ගතත් වේලාගන්න හුදෙකලාව,

     කටුක බැඳීම් වලින් ලෙහා,

    නිසොල්මනට බැඳදමන හුදෙකලාව,

       සොඳුරු අඳුරු අතීත මතක,

  හාරා අවුස්සන හුදෙකලාව,

  වර්තමානය ගෙවා දමා ,

සුන්දර අනාගතයකට සිහින කැන්දන හුදෙකලාව,

කාලය ප්‍රශ්න විසඳද්දී,

මාත් සමග කල්මරන හුදෙකලාව,

හුදෙකලාව, උඹ නම් මාරයි මචං 
පින්තුරේ ගත්තේ මෙතනින් - http://shaikhhashim.blogspot.com/2012/01/lonely-images.html

පරම්පරා

අද කියන්න යන්නේ පරම්පරා ගැනයි. හෑ මොකක්? ඔව් ඔව් පරම්පරා ගැන. අපේ සීයල ආච්චිලා ටිකෙන් ටික මේ ලෝකේ දාල යනවා. අම්මල තාත්තල, ආච්චිලා සීයල වෙනවා. අපේ පරම්පරාව අම්මල තාත්තල වෙනවා. ඔන්න ඔය විදිහට ඉතිං ලෝකේ ගලාගෙන යනවා.

මම අද කල්පනා කරන්නේ පරම්පරාවක් තවත් අනුයාත පරම්පරාවක් දකින විදිහ ගැනයි. මේ ලිපිය, මගේ පරම්පරාවෙන් මට කලින් පරම්පරාවට ගහන පොඩි කින්ඩියක් වෙන්නත් පුළුවන්. කොරන්න දෙයක් නෑ, චූටි පුතාට හිතෙන දේ නේ. කතාවට බහිමු,

ලොකු දෝෂාරෝපණයක් තියනවනේ අලුත් පරම්පරාව කලිසම අඳින්නේ ඉනෙන් පහලට වෙන්න කියල. ඔව්, ඇත්ත තමා. මීට අවුරුදු හත අටකට කලින් ලංකාවට ආපු ස්ටයිල් එකක්. හැබැයි ඉතින් මම අද වෙනතුරු දැකල නෑ එහෙම ඇන්ද කියල කොල්ලෙක් පස්සපැත්ත එළියේ දාගෙන යනවා. මට ප්‍රශ්නේ තියෙන්නේ ඔතන නෙමෙයි. මේකට දෝෂාරෝපණය කරන පරම්පරාව ගැන. මොකද ඒගොල්ලන්ටත් කලින් පරම්පරාව ඇන්දේ සරමයි කමිසයයි. මම අහන්නේ සරල ප්‍රශ්නයක් විතරයි. ඒ ගොල්ලන්ට ඇඳුම සම්පුර්නෙන් වෙනස් කරන්න හොඳයි, අපි ඇඳුම වෙනස් නොකර පොඩ්ඩක් පහලින් ඇන්දම තමා අවුල්. ඒත් මේ ස්ටයිල් එකේ මුලාරම්භය ගැන හිතනකොටනම් මටත් ටිකක් අවුල්. ඇඳුම් පරම්පරාවක බාහිර ස්වරුපය හොඳින් විස්තර කරන හින්ද ඕක ගැන කියන්න හිතුවේ. පහලින් ලියල තියන ඒවා හිතුනේ ඔන්න ඔය කාරනේ නිසා.

අලුත් පරම්පරාව හොඳටම බැනුම් අහන තවත් තැනක් තමා කලාව. ඔව්, මමත් පිලිගන්නවා සමස්ථයක් විදිහට ගත්තම ගීත වල, නාට්‍ය වලවගේම චිත්‍රපටි වලත් ගුණාත්මක බව අඩුවෙලා තියනවා. ඔය කලින් පරම්පරාවේ කට්ටියගේ හොඳ චිත්‍රපටි ගොඩක් තිබ්බා. හැබැයි ඉතින් හද්දා චොර බලන්ඩ ලජ්ජා හිතෙන චිත්‍රපටිත් ඕනේ තරම් හොයාගන්න පුළුවන්. එහෙව් එකේ මේ පරම්පරාවට විතරක් බනින එක හරි නෑ නේද? නිළි රැජිණ අත්ත්ටටම නිළි රැජිණක්ද කියලත් මට වෙලාවකට හිතෙනවා. මොකද ඔය නිළි රැජිණගෙත් මම කලින් කිව්වා ජාතියේ ගොන් පාට් ෆිල්ම් එමට තියනවා. එතකොට ස්වර්ණා මල්ලවආරච්චිලා කවුද? වැරදියට තේරුම් ගන්න එපා, නිළි රැජිණට රඟපාන්න බෑ කියල එහෙම නෙමෙයි මම කිව්වේ.

මම දන්නා විදිහට ඔය කලින් පරම්පරාවෙ කට්ට්ටිය අමරදේව, වික්ටර් රත්නායක මහත්වරුන්ට, නන්දා මාලිනි මහත්මියට ගොඩක් ගරු කරනවා. අලුත් පරම්පරාවත් එහෙමයි. එකේ මට කිසි ගැටළුවක් නෑ. නමුත් ඉතිං ඒ කාලේ හුඟක් කැපිලි වලට ලක්වෙච්චි ගායකයෙක් තම ජෝතිපාල මහත්මයා. ගහන්න පුළුවන් හොඳම මඩ වලින් මේ ගයකයට ගැහුවා. රියැලිටි තරඟ වලදී ජෝතිපාලගේ හුඟක් ගීත ගයනා කෙරුනා. අන්න එතකොට නම් ඔය පරම්පරාවට ජෝතිපාල වටිනා මනුස්සයෙක් උනා. ප්‍රියා සූරියසේනට වුනු දේ ගැන අමුතුවෙන් කියන්න ඕනේ නෑනේ.

කසුන් කල්හාර, භාතිය, සන්තුෂ්, රොමේෂ් සුගතපාල, ඉන්දිකා උපමාලි වගේ අයගේ එක සින්දුවක් ගුවන් විදුලි සංස්ථාවේ ප්‍රචාරය වුනු දවසක් මට කියනවද? මෙයාලගේ සිංදු හැම එකක්ම හොඳ නෑ තමා. එත් ඉතින් හොඳ සිංදු තියනවනේ. ඇයි අලුත් පරම්පරාවේ හොඳ දේවල් වලට තැන දෙන්නේ නැත්තේ? අඩුගානේ දීපිකා ප්‍රියදර්ශනී මහත්මියගේ සින්දුවක්වත් ඕකේ යන්නේ නැනේ. හැමදාම හද්ද පරණ ග්‍රැමෆෝන් සින්දු ටික.

දැන් ඉන්න පරම්පරාවට ගීත වලින් සාහිත්‍ය රසයක් ගන්න නොතේරෙනවානම් ඇයි වික්ටර් රත්නායක මහත්මයාගේ "ස" ප්‍රසංගයට ඒ වගේම නන්දා මාලිනි මහත්මියගේ "ශ්වේත රාත්‍රිය" දවස්වලට ඒ ශාලා කොල්ලන්ගෙන් කෙල්ලන්ගෙන් පිරී ඉතිරිලා යන්නේ? අතිශය පැහැදිළියි, කිසිම විවාදයක් නෑ. එතන බහුතරය තරුණ පරම්පරාව. ඔය ටෝක් දෙන කලින් පරම්පරාවෙන් බහුතරය දැන් ඕව බලන්න එන්නේ නෑ. කලින් බලල තියන හින්ද වෙන්න ඇති.

අනිත් එක කලින් පරම්පරාව තේරුම් ගතයුතු දෙයක් තමා හොඳ නිර්මාණ මෙන්ම ගුණාත්මක බවෙන් අඩු නිර්මාණ වලටත් දැන් සමාජගතවෙන්න ඉස්සර වගේ අපහසුවක් නෑ කියන එක. තාක්‍ෂණය ගොඩක් දියුණු නිසා ඕනෙම දේකට මිනිස්සු අතරට යන්න පුළුවන් ලේසියෙන්ම. රැඟුම් පාලක මණ්ඩලේට මොන උනාද කියලනම් චුටි පුතා දන්නේ නෑ.

දවසක් අපේ මාම කෙනෙක් කියනවා "දැං ඉතින් තියෙන්නේ මල් සින්දු විතරනේ, ළමයිනේ උඹල දන්නවද? ඔය ඔබ ඇපල් මලක් වගේ කිව්වට, ඇපල් මල හෙන කැතයිලු බොලව්". මට නම් ඒ සිංදුවෙන් තේරෙන්නේ එහෙම දෙයක් නෙමෙයි.

"ඔබ ඇපල් මලක් වාගේ ලස්සන වසන්ත කාලේ, මට හදිස්සියෙන් වාගේ හමු වූ"

උඹලටත් තේරෙනවා ඇති මේකේ කියන්නේ කෙල්ල ඇපල් මලක් වගේ කියන එක නොවන විත්තිය. අනික ඇපල් මලක් සිංදුව ආවෙ ඔය මල් සිංදු සෙට් එක එන්න ගොඩක් කාලෙකට කලිං. ජොලිම වැඩේ තමා ඇපල් මල කැත නෑ බං. ඕනෙ නම් ගූගල් දෙයියගෙන් අහල බලන්න.

සංගීතෙ ඉගෙනගන්න පටන්ගත්තා

චුටි පුතාට හීනෙන් වගේ මතකයි දවසක් අපේ ඉංගිරිසි සාහිත්‍ය සර් කිව්වා මනුස්සයෙක් සුන්දර මනුස්සයෙක් වෙන්න ගොඩදාගන්න ඕනේ කරුණු කිහිපයක්. එකක් දෙකක් කියන්නම්කො.

• බලියක් නොවන චිත්‍රයක් ඇඳීමේ හැකියාව
• සරල කවියක් තේරුම් ගැනීමේ හැකියාව
• මොකක්හරි එක සංගීත භාන්ඩයක් හෝ වැයීමේ හැකියාව
• පිරිසක් ඉන්න තැනකදී සින්දුවක් කියන්න උනාම නොන්ඩි නොවී ගොඩ දාගැනීමේ හැකියව
• ඇයි තව තැනේ හැටියට නර්තනය, (කොල්ලොත් එක්ක සෙට් වෙලා වෙරිමරගාතෙ මියුසිකල් වල නටන එක නෙමෙයි ඈ, එකට ඉතින් අපිට තාලයක් ඕනේ නෑනේ, දන්නැද්ද ඉතින් වෙඩිමකට එහෙම ගියාම කෙල්ලෙක් සෙට් උනාම ඩාන්ස් එකෙන් වැඩේ ගොඩදාගන්න පුළුවන්නේ. අත්දුටුවයි ප්‍රත්‍යක්ෂයි ඒවා පස්සේ කියන්නම්කො)

ඔන්න ඔය වගේ තව ගොඩක් දේවල් කිව්වා. ඔක්කොම මතක නෑ.
අද ඉතිං මම සංගීතේ කරන්න පටන්ගත්ත හැටි කියන්නම්, එහෙම කිව්වට පරතෙරට ගිය කෙනෙක් එහෙම නෙමෙයි ඕං. සරලවම කියනවනම් මම සංගීතෙ කියල ඉගෙනගත්තේ බටහිර සංගීතය. යම්තාක් දුරට නගරබදව ජීවත් වෙන මට බටහිර සංගීතය ඉගෙනගන්න අවශ්‍ය පහසුකම් හොඳටම තිබුන. එකෙන් ප්‍රධානම දේ තමා ඉස්කෝලෙට බටහිර සංගීත ගුරුවරියක් සීටීම.
තව ඉතිං අමතර පන්තියක් නැතුව වැඩේ ගොඩ දානවා බොරු. බොරුමත් නෙමෙයි, අමාරුයි බං. ඔල්මොස්ට් ඉම්පොසිබල්. පෙර කල කුසල් වල බලයෙන් මට ඔය දෙජාතියේම ගුරුවරු හිටියා. ඒ නිසා අමාරුවක් උනේ නෑ. චුටි පුතත් සංගීතෙට ආසා කරා.
අපේ අයිය 3 වසරේ ඉන්නකොට දවසක් මිස් කෙනෙක් එකපාරටම පන්තියට කඩාපාත් වෙලා කොල්ලොන්ව පෝලිමක් ගැස්සෙව්වලු. පොඩි උන් ටිකට බයත් හිතුනලු ඩෙන්ටල් එකටවත් එක්කන් යන්න හදනවද කියල. පොඩි කාලේ අපි අකමැතිම හා භයානකම දේ තම ඉස්කෝලේ ඩෙන්ටල් එකට යන එක. මෙන්න බොලේ මිස් කියනවලු එකා එකා ඉස්සරහට ඇවිත් ඉංගිරිසි සින්දුවක පොඩි කෑල්ලක් කියන්න කියල. මේ මොකෑ බොලවු මේ එකපාරටම සින්දු කියන්න කියන්නේ? අනිත් කොල්ලොන්ට වගේම අපේ අයියටත් හිතිලා. කොහොම කොහොම හරි අපේ එකත් සින්දුවක් කියලා,
"one little two little three little indians"
ඔන්න ඕක තමා කියල තියෙන්නේ. මූ හොඳට කිව්වයි කියන්නේ, ඉතින් ඉස්කෝලේ බටහිර සංගීතේ කරන්න තේරිලා. ටිකක් ලොකු උනාම පොර ඒකට අමතර පංතිත් ගියා. හොඳට ඉගෙනත් ගත්තා. ටික දවසකින් මමත් ගියා. ඌ යනවනම් මමත් යන්න එපැයි. එහෙම තමා ඒ දවස්වල, අයිය කොරන එක තම මමත් කොරන්නේ. එහෙමයි ඔන්න වැඩේ පටන්ගත්තේ.
උඹලට මතකද අපි පොඩිකාලේ අර නිකං ඉන්නකොට බෝලයක් දානවා, බැට් එකෙන් හයේ එව්වා ගහනවා හැබැයි සේරම හිතෙන් මවාගෙන. මට මේක කියන්න තේරෙන්නේ නෑ බං. අන්න හරී, අභිරූපන රංගන වගේ තමා.
දැන් ඉතින් හිතන්න එපා මට පිස්සු කියල. බටහිර සංගීතේ ගැන කියා කියා ඉඳල එක පාරට මේ මොන මගුලක්ද කියන්නේ නේද?
නෑ බං මේකයි සීන් කෝන් එක. අපේ අම්මලට පොඩිකාලේ ටිකක් විතර සැරට ආර්ථික අපහසුතා තිබිල තියනව. ඉතින් සංගීතේ කරන්න අසාවෙන් හිටියට ඒ වෙනුවෙන් වියදම් කරන්න මුදල් නැතිලු. ඉතින් අර මම කිව්වා විදිහට ක්‍රිකට් ගැහුවා වගේ අපේ අම්මත් හිතින් ඕගන් එකක් මවාගෙන ඒක වාදනේ කරනවලු. අප්පට හුඩු, ඕක ඇහුව දවසේ චුටි පුතාගේ පපුව කඩාගෙන ගියා. පව් අසාවෙන් ඉන්න ඇති ඉගෙනගන්න.
ඉතින් ඕක හිතට අරන් පහුවදා ඉඳල චුටි පුතා සංගීතේ හොඳට ඉගෙන ගත්ත කියල නෙමෙයි කතාව අවසන් වෙන්නේ. එහෙම උනේ නෑ බං. හැබැයි චුටි පුතා සංගීතේ නම් හොඳට ඉගෙනගත්තා.
අපේ අම්මටයි තාත්තටයි පිං. ආ අපේ ලොකු පුතාටත් පිං ඈ, සින්දුව කියල වැඩේ පටන්ගත්තට. මගේ ගුරුවරුන්ටත් පිං. අප්පේ මෙහෙමෙ ගියොත් පිං දීලම මේක දික් වෙනවා, ඔක්කොටම පිං.
උඩහ තියන පින්තුරේ ගත්තේ මෙතනිං http://scieng.library.ubc.ca/blog/singing-about-engineering-math-and-science/music-notes-scale-and-treble-clef-thumb-2/

මට හිතුන පලවෙනි දේ

මට හිතුන පලවෙනි දේ

දවසකට දහස් ගණනක් බ්ලොග් සටහන් දැන් අන්තර්ජාලයට එකතු වෙනවා. ඒ අතරින් එකෙක් වෙන මම අද ඉඳන් මට හිතුන දේ ලියන්න පටන්ගන්නවා.
මේක ලියන්න පටන්ගන්න විශේෂ හේතුවක් ඇත්තෙම නෑ. එකම හේතුව මට හිතෙන දේවල් යම් තැනක සටහන් කිරීමේ අදහස. කොලයක් පෑනක් අරන් ලියනවට වඩා මෙහෙම ලියන එකේ පොඩි කික් ආතල්  මෙව්වා එකකුත් තියනවා.
බ්ලොග් ලිවීම පිළිබඳ මගේ දැනුමනම් ඇත්තෙම නැති තරම්.
ලියන්න ලියන්න මගේ අඩුපාඩු හැදේවි කියල මම හිතනවා. බ්ලොග් එකේ වගේම මගේ ජීවිතෙත්.
පොඩි කාලේ අමාරුයි තමා, කෝෂයෙන් එලියට එන්න මාර ගේමක් දෙන්න ඕනේ, එත් ලස්සන සමනලයෙක් වුන දවසට හැමෝම අසාවෙන් බලන් ඉඳි.